Sophie w dramatycznych okolicznościach traci starszą siostrę Emily. Była przy jej śmierci i czuje się winna - tak bardzo winna, że nie może spać, jeść ani myśleć. Jak poskładać własne życie, które nagle stało się niezrozumiałe i obce, rozpadło się na kawałki? Jak odnaleźć wspólny język z matką, dla której Emily była - a przynajmniej tak uważa Sophie - najważniejszą osobą na świecie? I co właściwie zaszło tamtego przerażającego lata?

Najgorsza rzecz, jaką zrobiła to subtelna, piękna proza o przeżywaniu żałoby i o tym, że nawet za niebiem zaciągniętym burzowymi chmurami kryje się czysty horyzont.